Wieś znajdująca się zgodnie z danymi Ewangelii u wschodnich zboczy Góry Oliwnej w odległości 15 stadiów (czyli ok. 2700 m) od Jerozolimy, odpowiada mniej więcej dzisiejszemu al-Azarije. Nazwa ta jest arabskim zniekształceniem nazwy Lazarium, jaką chrześcijanie nadali w IV w. temu niewielkiemu osiedlu, wyrosłemu z czasem wokół kościoła wzniesionego nad grobem Łazarza.
W czasach Królestwa Jerozolimskiego w Betanii znajdowały się dwa kościoły: św. Łazarza zbudowany nad jego grobem i drugi, w miejscu, w którym stał dom Marty i Marii. W roku 1138 Królowa Melisenda odnowiła je i powiększyła, osadzając tu benedyktynki, a dla obrony klasztoru przeciw ewentualnym napadom nieprzyjaciół zbudowała warowną wieżę.
Gdy Jerozolima dostała się pod władzę muzułmanów, kościoły Lazarium wkrótce zostały opuszczone. Pod koniec XVI w. ruiny kościoła św. Łazarza przekształcono w meczet i w ten sposób krypta Łazarza stała się niedostępna dla chrześcijan. Lecz w roku 1613 o. Angelo z Messyny, Kustosz Ziemi Świętej, kupił od muzułmanów prawo wykucia w skale obecnie istniejących schodów, by można schodzić nimi do grobu Łazarza i odprawiać tam mszę świętą.
W latach 1952–1953 według projektu Antonio Barluzziego wybudowano Kościół św. Łazarza. Świątynia ma kształt kwadratu centralnego, przykryta kopułą, odpowiadającą szerokością nawie środkowej kościoła z VI w. Nie posiada okien, oświetlony jest światłem wpadającym przez otwór w kopule.
