Betfage to mała wioska na Górze Oliwnej, dokąd Jezus wysłał dwóch uczniów, by przyprowadzili osiołka, którym miał się posłużyć do triumfalnego wjazdu do Jerozolimy. W odległej genezie „Sanktuarium Betfage” pojawia się wzmianka m.in. o bezimiennym pielgrzymie ruskim i zakonniku frankońskim, Bernardzie, którzy widzieli skałę marmurową, miejsce, w którym Jezus dosiadł źrebię oślicy. Z czasem z tej skały została wyodrębniona bryła sześcienna. Znalazła się ona w kościele wybudowanym w IV wieku. Freski na kamieniu przedstawiają sceny z Niedzieli Palmowej: odwiązywanie osiołka, wiwatujących mieszkańców Jerozolimy z gałązkami palmowymi w rękach i uszkodzony napis, uznawany za nazwę „Betfage”.
Pierwsze wzmianki o procesji z Betfage do Jerozolimy pochodzą z czasów krzyżowców. Wcześniejsze zapiski (z IV i VIII wieku) mówią, że procesja zaczynała się w Betanii, ale później kalif Hakim zakazał jej urządzania. Z czasem miejsce to zostało prawie całkowicie zapomniane. W 1876 roku pewien wieśniak znalazł dawniej już znaną skałę sześcienną z resztkami fresków z epoki krucjat. W 1880 roku Kustodia Ziemi Świętej nabyła ruiny antycznego kościoła. Trzy lata później wybudowała klasztor i stworzyła sanktuarium. W roku 1889 zrekonstruowała w kościele dawną kaplicę. Aktualny kształt sanktuarium w Betfage pochodzi z roku 1954, według planu i pracy włoskiego architekta Antoniego Barluzziego.
