Archeolodzy odkryli w Jerychu resztki ponad 20 osiedli datowanych na 9000 lat p.n.e. – prawie od początku epoki holocenu. Jednym z powodów, dla których w tym miejscu osiedlili się ludzie, były liczne źródła wody, a samo Jerycho opisane jest w Biblii jako Miasto Drzew Palmowych. Jest ono położone około 270 m p.p.m. i jest jedną z najniżej zlokalizowanych miejscowości na świecie. Najstarsze z siedlisk znajduje się na terenie dzisiejszego Tell es-Sultan (lub Tell Sultan) w odległości kilku kilometrów od miasta, wywodzące się z okresu neolitu preceramicznego.
W Starym Testamencie jest wspominane ponad 70 razy. Słynne runięcie murów miasta ma swoje pośrednie potwierdzenie w ustaleniach naukowych. Badania archeologiczne stwierdziły, że miasto w chwili, gdy Izraelici przechodzili na zachodni brzeg Jordanu, tj. ok. 1150 roku p.n.e. było od 300 lat opuszczonym rumowiskiem wskutek niewyjaśnionego kataklizmu.
Kwitła tu szkoła proroków odwiedzana przez Eliasza i Elizeusza. Potem Marek Antoniusz podarował Jerycho Kleopatrze, która sprzedała je Herodowi Wielkiemu. Za jego czasów miasto osiągnęło szczyt swojego rozwoju. Herod zbudował tu hipodrom, amfiteatr, dwa pałace, twierdzę, liczne ogrody i akwedukt. Urządził tu swoją rezydencję zimową. Współczesne Jerycho miało zgodnie z decyzją ONZ z 1947 roku znajdować się w arabskim państwie w Palestynie. Jednak w wyniku wojny żydowsko-arabskiej w 1948 roku znalazło się pod okupacją jordańską. W 1967 roku Izraelczycy zajęli Jerycho. Jednak w 1994 roku miasto zostało przekazane pod palestyńską administrację, w ramach Autonomii Palestyńskiej.
